Ludwik Borkowski

Ludwik Stefan Borkowski (ur. 7 sierpnia 1914 w Obroszynie, zm. 22 października 1993 we Wrocławiu) – polski logik, matematyk i filozof, profesor.

W 1933 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Na wykłady uczęszczał do Kazimierza Ajdukiewicza, Romana Ingardena, Mieczysława Kreutza. Przerwał studia w 1938 z powodu długotrwałej choroby.

Po zakończeniu II wojny światowej wysiedlony ze Lwowa w akcji ekspatriacyjnej Polaków. Osiadł w Krakowie, gdzie ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim (w lipcu 1946). Wyjechał do Wrocławia, gdzie początkowo w latach 1946–1949 uczył w gimnazjum i liceum dla dorosłych. Od 1949 związany z Uniwersytetem Wrocławskim – w 1950 doktorat na podstawie rozprawy, której promotorem był prof. Jerzy Słupecki, w 1960 habilitacja, w 1973 tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 1975 związany z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim: w latach 1975–1985 (do emerytury) kierownik Katedry Logiki, w 1980 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego z zakresu logiki, zajęcia prowadził do 1990.

Członek Wrocławskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Towarzystwa Naukowego KUL.

W pracy naukowej zajmował się kwantyfikatorami, rachunkiem logicznym, teorią definicji, teorią konsekwencji, filozoficzną konsekwencją wyników logiki.

Jest ojcem Franciszka Borkowskiego, polskiego szachisty. Pochowany został na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu. mały|Grób prof. Ludwika Borkowskiego na Cmentarzu Świętego Warzyńca we Wrocławiu Źródło: Wikipedia