Michael Faraday

Michael Faraday (ur. 22 września 1791 w Newington Butts, zm. 25 sierpnia 1867 w Hampton Court) – angielski fizyk doświadczalny i chemik. Profesor Instytutu Królewskiego w Londynie (ang. ''Royal Institution'') i Uniwersytetu Oksfordzkiego, członek Towarzystwa Królewskiego w Londynie (ang. ''Royal Society''). Laureat najwyższych nagród naukowych jego czasów – dwóch Medali Copleya (1832 i 1838), dwóch Medali Królewskich (1835 i 1846) oraz Medalu Rumforda (1846). W 1842 otrzymał Pour le Mérite za Naukę i Sztukę.

Faraday to jeden z ojców elektrodynamiki klasycznej. Odkrył indukcję elektromagnetyczną – możliwość wytwarzania prądu elektrycznego przez ruch magnesu, co jest przejawem wytwarzania pola elektrycznego przez zmienne pole magnetyczne. Ścisły matematyczny opis tego zjawiska nazwano prawem Faradaya, będącym jednym z podstawowych równań Maxwella. Jego osiągnięcie było przełomowe zarówno dla fizyki jak i techniki – umożliwiło konstrukcję pierwszych prądnic i silników elektrycznych, przyczyniając się do drugiej rewolucji przemysłowej i masowej elektryfikacji.

Pozostałe osiągnięcia Faradaya to m.in. wprowadzenie opisu oddziaływań przez pola i ich linie, odkrycie samoindukcji, paramagnetyzmu i zjawiska magnetooptycznego – wyjaśnionego potem przez Maxwellowski elektromagnetyczny model światła. W chemii Faraday zasłynął m.in. jako pionier elektrochemii i odkrywca benzenu. Jest też przykładem wybitnego samouka; wkroczył w świat akademicki dzięki H.B. Davy’emu, który zatrudnił młodego Faradaya jako asystenta. Od 1851 był członkiem zagranicznym Królewskiej Holenderskiej Akademii Sztuk i Nauk. Źródło: Wikipedia